Back home

En toen was ik weer in Nederland. Zondag om half 2 landde mijn vliegtuig op Schiphol. De laatste twee weken waren echt geweldig. Heb nog veel met vrienden afgesproken omdat het vertrek toen wel erg dichtbij zat te komen en ik dus nog even een laatste keer iets met iedereen moest gaan doen. Ik ben nog twee keer geweest snowboarden, ik ben een nachtje bij Courtney Smith blijven logeren, dit waren we al 4 maanden van plan maar het kwam er steeds maar niet van. We hebben dus het “Farewell supper” met school gehad en we zijn met alle internationals uit de regio een dag naar de ski hill gegaan. Super super leuk om alle Brazilianen, Mexicanen en andere mensen die nog nooit eerder geskied/gesnowboard hebben daar te zien. Dit was ook de laatste keer dat ik veel van de exchange students zou zien omdat dit de laatste international meeting was. Het was een super dagje, maar het einde was dus wel even moeilijk omdat ik van de eerste mensen afscheid moest gaan nemen. Dan realiseer je je opeens toch wel dat het er echt bijna op zit.

Het laatste weekend nog naar Sydney geweest om te shoppen, ’s avonds met Courtney Smith naar de film “Avatar”, super film! Volgens mij draait hij hier in Nederland ook, ik kan het iedereen aanraden hem te gaan bekijken, wel in 3D. En had de hostmam van David and Sebastian een sleigh ride georganiseerd. Maar omdat er niet genoeg sneeuw lag zijn we uiteindelijk met een huifkar gegaan in plaats van met een slee. We gingen een tochtje maken door een Wild Life Park, dus ik hoopte dat ik eindelijk een “moose” (eland) zou zien, maar dat was me niet gegund.

Toen op maandag begonnen de examens, de staking ging namelijk niet door, dus de lessen en examens gingen wel gewoon door. Ik had drie examens omdat er in Art geen examen gegeven werd. Op maandag Pre-Calculus, hier heb ik mijn punt al van terug en had voor het examen een 90 :) Op dinsdag schreef ik Canadian Families, dit ging ook goed, en op donderdag had ik mijn laatste examen Film & Video Productions. Dit was wel lastig maar dat is ook wel goed gegaan naar mijn gevoel. Als het goed is krijg ik de examenpunten en mijn eindrapport nog opgestuurd, ben wel benieuwd.

Op woensdag vertrok Sebastian uit Colombia al naar huis en we zijn met z’n alle naar zijn busstop gegaan om 5 uur ’s middags om hem uit te zwaaien. Hij was blij dat hij weer naar huis ging en dat scheelde wel anders was het een stuk droeviger geweest. David uit Duitsland vertrok op vrijdag om 5 uur, en we gingen hem ook met z’n alle uitzwaaien. Maar toen we bij de busstop waren belde onze coördinator op en zei dat de bussen gecanceld waren vanwege de sneeuw. De hele week was het namelijk fijn weer geweest, geen sneeuw, en net die vrijdag kwam er een sneeuwstorm opzetten en was alles weer wit. David kon dus niet naar Halifax en zou zijn vlucht dus missen, dinsdag kon hij pas op een volgende vlucht komen dus hij zat nog een paar daagjes in Cape Breton. Nu kon hij dus gezellig ’s avonds naar mijn afscheidsfeestje komen dat was wel gezellig.

Maar omdat zijn bus de laatste bus op vrijdag was, en ik de eerste bus op zaterdag moest hebben dacht ik van dan zal mijn bus ook wel gecanceld worden.. Ik was me al helemaal druk aan het maken want dan zou ik mijn vlucht dus ook missen en dan wist ik niet wanneer ik wel zou vertrekken en dan zou ik alleen moeten vliegen, ik vond het maar niks. Maar voor hetzelfde geld zou het in de morgen weer beter weer zijn en gingen de bussen gewoon, hier zou ik pas ’s morgens op het busstation achter komen.

Die vrijdag heb ik dus gewoon mijn goodbye-party gehad. Ik had al mijn vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd dus het was volle bak met zo’n 15 mensen in de tv-room. Het was super gezellig en het afscheid was moeilijk maar het viel me reuze mee. Dit kwam ook omdat ik nog gewoon thuis was en iedereen ging vanuit daar naar huis. Dus voor mijn gevoel ging ik nog nergens naartoe maar ging iedereen gewoon terug naar huis. Ik realiseerde me nog niet echt dat ik iedereen voor onbepaalde tijd niet meer ging zien. Die nacht ben ik niet gaan slapen en om 4 uur hadden Ga Young en ik afgesproken om wakker te worden en nog even samen tv te kijken ofzo, en om kwart voor 6 vertrokken Ga Young, Karen, Bill en ik met mijn (te zware) koffers naar het busstation.

Hier bleek dat de bussen niet reedden, omdat de bussen van vrijdag dus gecanceld waren en niet waren aangekomen in Sydney daardoor, en nu hadden ze geen buschauffeurs. Toen heeft mijn coördinator een busje gebeld voor mij en een ander meisje uit Duitsland die ook naar huis ging. Ze zeiden ons al van het kan zijn dat alle twee de koffers niet in het busje passen en dat je er dus eentje achter moet laten hier. Handig.. Maar ik had geluk, mijn koffers gingen als eerste het busje in en paste er dus allebei in, maar de koffers van Elin (het Duitse meisje) paste er niet allebei in, zij heeft dus een van haar koffers daar achter moeten laten en nu is het de vraag hoe en wanneer die aankomt in Duitsland. Het afscheid daar van Karen, Bill en vooral van Ga Young was erg moeilijk. Ik heb samen met Elin huilend achterin het busje gezeten het eerste uur haha.

In Halifax op het vliegveld waren Angela, Freek en Savannah ook, en zij hadden allemaal dezelfde vluchten als ik, dat vond ik wel heel fijn. Ook Jannie was op het vliegveld om ons allemaal uit te zwaaien. Na mijn koffers te hebben ingecheckt en bijbetaald te hebben voor mijn te zware koffer hebben we nog gezellig met z’n alle iets gegeten daar en toen was het alweer tijd om het vliegtuig in te stappen. We vlogen van Halifax naar Toronto, daar moesten we 2 uurtjes wachten en toen vlogen we van Toronto naar Londen. Daar moesten we 5 uur wachten, dit was echt TE lang. En al helemaal omdat we bijna thuis waren op dat moment. We vonden allemaal dat we beter een rubber bootje mee hadden kunnen nemen en dan zelf naar Nederland roeien, dan waren we nog eerder thuis geweest haha. Maar gelukkig hadden ze draadloos internet in Londen, en uiteindelijk zijn we ons allemaal languit op een bankje gaan liggen om nog wat te slapen. En daarna het laatste vluchtje van Londen naar Amsterdam. Tot op het moment dat we door het poortje gingen in Amsterdam waar achter onze familie stonden hebben we alleen maar Engels gesproken, niemand had zin om weer Nederlands te moeten praten.

Ik had echt verwacht dat het heel moeilijk zou zijn om weer om te moeten schakelen naar Nederlands, maar toen ik mijn familie zag en ik begon te praten ging het eigenlijk weer vanzelf. Ik heb er nog steeds soms Engelse woorden tussen zitten en soms moet ik er echt bij nadenken hoe ik iets in het Nederlands moet zeggen, maar het valt me reuze mee. Ik denk alweer in het Nederlands, iets wat ik helemaal niet leuk vind :( Het was wel raar in het begin om overal om me heen weer Nederlands te horen en te zien. Ik vind het echt heel jammer dat ik nu geen Engels meer kan spreken, zien, horen en schrijven. En ik ben er al achter dat ik me erger aan de ondertiteling op tv haha.

Toen ik thuis kwam heb ik NATUURLIJK frikadellen gegeten! En ’s avonds stonden opeens mijn vriendinnen hier binnen met een bord “welcome home Laurie!” super leuk :) Ondanks dat ik doodmoe was, was dit super gezellig (:

Het voelt alsof ik helemaal niet weg ben geweest. Ik mis iedereen uit Canada heel erg maar ik ben ook wel weer blij om thuis te zijn natuurlijk. Ik zou gewoon willen dat ik iedereen mee terug naar huis had kunnen nemen. Saying goodbye just sucks.. Maar ik ben van plan om in juni, als daar graduation is, terug te gaan voor 2 weekjes ofzo. Dus hopelijk kan ik veel gaan werken het komende halfjaar dat ik in juni het geld bij elkaar heb. Ik kan niet wachten om iedereen weer terug te zien! Ik heb er echt goede vrienden gemaakt (:

Ik vond het super leuk om dit weblog bij te houden, maar ik vond het nog leuker om te merken dat jullie het allemaal gelezen hebben en mij zijn blijven volgen (:

See ya guys
Love and kisses Laurie