De tijd vliegt

Zoals in mijn vorige verhaal al stond, ben ik dinsdagochtend dus mee gegaan naar Ngawang en Jose’s project. In de middag hebben we deels hetzelfde lesprogramma bij ons eigen project gegeven, maar bij ons in de groep werkte het minder goed en werd de opdracht (jezelf voorstellen) een beetje chaos haha. ’s Avonds kwam de vraag of Anil en ik de volgende ochtend de les van Ngawang en Jose over wilde nemen zodat Ngawang zijn broer op kon halen op het vliegveld. Ik heb intussen zoveel lessen voorbereid voor mijn eigen project dat ik gemakkelijk een van die lessen kon gebruiken, en ik wist van dinsdag wel ongeveer welk niveau deze vrouwen hadden. De les de volgende ochtend was echt super leuk! Ze waren maar met 4 die dag, maar ze waren allemaal even gemotiveerd. Ik heb ze veel zelf laten spreken. Ze moesten iets schrijven en daarna vertellen over wat ze gisteren en vanochtend gegeten hadden, en wat ze die avond zouden gaan koken en eten. Sommige vonden het heel lastig maar met veel geduld (vanuit mij dan, Anil heeft minder geduld, die wil na 2 seconden alles al voorzeggen) kwamen ze er wel :) ’s Middags hebben we weer hetzelfde gedaan bij onze eigen klas, maar daar ging het weer minder goed. Misschien dat de groep te groot is (er waren 14 vrouwen) of dat het niveauverschil te groot is. Of ze hebben gewoon minder interesse in elkaar en luisteren niet als iemand iets voor aan het dragen is. We weten dus niet wat het is, maar het loopt minder lekker in onze eigen groep. Ik was alweer aan mezelf aan het twijfelen en was er van overtuigd dat het door mij kwam, maar Anil denkt dat de vrouwen minder of niet gemotiveerd genoeg zijn, want blijkbaar loopt het met alle vrijwilligers zo. En de bevestiging kwam ook woensdag van de klas die ik overgenomen had van Ngawang, want aan het eind van de les vroeg een van de vrouwen aan Anil hoe ze iets in het Engels moest zeggen en toen draaide ze zich om naar mij en zei ze “I really like your teaching!” Zo lief! :) Ik werd helemaal warm van binnen, want dáár doe ik het voor, dat is mijn motivatie! Weten dat je gewaardeerd wordt, en dat je iets bereikt en iets goeds doet voor de mensen hier. Ik heb haar dan ook heel hartelijk bedankt voor het mooie compliment en gezegd dat zij ook allemaal “great students” zijn! Daar moest zij dan weer hartelijk om lachen. Mooi om te zien hoe je ondanks een taalbarrière toch een connectie kunt maken met iemand, en in zo’n korte tijd!

Omdat er de hele week niemand naar onze ochtendles zou komen, heb ik gevraagd of ik op donderdag mee kon naar een van de andere projecten: de pré-school voor kinderen van 2 tot 6 jaar oud. Drie vrijwilligers doen dit project, waarbij ze de leraren helpen met de kinderen. Dit gaat van huiswerk nakijken tot ze helpen met eten, tot liedjes zingen en knuffelen en met ze spelen. Het is zo schattig en knap om te zien dat ze op zo’n jonge leeftijd al Nepalees en Engels kunnen spreken én schrijven! Engels niet vloeiend, ze leren meer rijmpjes en zinnen uit hun hoofd, maar ik stond er echt versteld van wat ze al allemaal kunnen, want het Nepalese schrift is totaal anders dan ons alfabet. Het was echt super leuk om bij de kinderen te zijn en ze te helpen en mee te spelen. En ’s avonds hoorde ik van een van de andere vrijwilligers die daar al twee weken is dat de leraren tegen haar hadden gezegd dat ze graag zouden willen dat ik daar kwam werken als vrijwilliger. Helaas weet ik niet wat het dan is geweest dat ik gedaan heb die ochtend dat ze dat heeft laten zien, maar ik vond het wel een super mooi compliment! Toch ben ik blij met mijn eigen Women Empowerment project, want dat vind ik nog veel leuker en geeft mij meer voldoening en uitdaging.

Donderdagmiddag was trouwens echt een uitdaging. Anil vroeg op woensdag namelijk of ik in mijn eentje de (boemel)bus zou kunnen nemen. Euhh ja, dat zóu kunnen, maar waarom dan? Toen ik hem dat vroeg, vertelde hij dat hij een sollicitatiegesprek had voor een baan in Dubai of ergens in Qatar, en dat hij niet zeker wist of hij op tijd terug zou zijn voor onze middagles. Hoewel in mijn eentje de bus pakken hier best een dingetje is (dat laten ze de vrijwilligers normaal niet doen), vind ik mijn angst minder belangrijk dan Anil zijn toekomst. Dus ik heb hem op het hart gedrukt dat hij gewoon net zo lang daar moest blijven tot hij z’n gesprek gehad had en zich niet druk moet maken over mij of de les! :) We hebben namelijk bedacht dat we elke donderdag tijdens de les een toets afnemen over wat we de afgelopen week behandeld hebben. Dus als ik er voor zou zorgen dat de toets super duidelijk zou zijn, en de vrouwen precies weten wat ze moeten doen, dan red ik het prima zonder Anil als tolk die les! Hij stuurde me om 1 uur ’s middags een berichtje dat hij het inderdaad niet ging redden om op tijd te zijn, er waren nog 100 mensen voor hem… Ze laten namelijk iedereen op dezelfde dag komen en dan moet je gewoon je beurt afwachten tot je opgeroepen wordt voor het gesprek. Anil was al sinds 8 uur ’s ochtends daar. De vorige keer dat hij een sollicitatiegesprek had heeft hij daar tot ’s avonds laat gezeten en heeft hij uiteindelijk niet eens een gesprek gehad. Anil vertelde me dat veel jongeren uit Nepal (hij is zelf 25) naar het buitenland trekt om daar (tijdelijk) te werken. Hier in Nepal is namelijk geen toekomst/werk voor hen. Anil wil uiteindelijk wel weer terug naar Nepal vertelde hij, maar hij wil en betere toekomst voor zichzelf opbouwen in het buitenland. Ik leer veel van hem en de andere Nepalezen van de organisatie omdat ik hen alles (met respect) kan vragen. Zo vertelde Anil me ook dat “love marriage” niet veel voorkomt in Nepal, maar dat veel ouders nog een geschikte partner voor hun kind zoeken. Hij vertelde me dat zijn moeder laatst tegen hem had gezegd dat hij maar eens moest trouwen want zij wilde graag haar kleinkinderen nog zien ;) Maar toen ik Anil vroeg of hij dat zelf ook wilde was dat een duidelijke nee. Ook het feit dat Koen en ik samenwonen is in Nepal not done. Toen ik Anil dat vertelde en vroeg hoe dat in Nepal zat moest hij lachen omdat dat echt heel raar is voor mensen hier. Al zo lang bij elkaar, samenwonen, maar niet gebrouwd en ook geen kinderen: vreemd ;) En in hun ogen kan dit ook helemaal niet. Dat maakt wel dat ik me gelukkig voel dat ik mijn eigen keuzes mag maken en dat wij zelf kunnen kiezen hoe we ons leven kunnen en willen leiden.

Op donderdag zijn we met een paar mensen gaan uit eten bij OR2K. Dit is een restaurant dat Renee me al aangeraden had, en ik snap goed waarom! Er hangt een super relaxte sfeer en er komen veel backpackers. Je zit er op kussens op de grond, en het eten is heeeeerlijk. Na elke dag Nepalees eten te hebben gehad, was ik zo blij met mijn pizza Margarita en chocolade cake als toetje! Op vrijdag zou iedereen, behalve ik, weer op een weekendje weg vertrekken. Ik wilde mijn laatste weekend in Kathmandu namelijk niet weg zijn maar graag doorbrengen in Kathmandu zelf, omdat ik hier nog veel dingen niet gezien heb, en ik vond het geen probleem om dat lekker in mijn eentje te kunnen gaan ontdekken. Alleen waren Rosie en John allebei ziek (de helft is hier al ziek geweest, ik ben tot nu toe de dans nog ontsprongen gelukkig!), dus zij gingen uiteindelijk niet mee op het weekendje weg. ’s Ochtends heb ik eerst gesport en na de lunch zou ik samen met Anil de stad in gaan. Anil had namelijk nog geen plannen voor zijn weekend dus ik had gevraagd of hij zin had om gezellig mee te gaan sightseeing (ook handig om een Nepalees sprekend persoon bij je te hebben haha). Tegen de middag waren John en Rosie allebei weer uit bed en toen ik vertelde over mijn plannen wilden zij ook graag mee. Uiteindelijk hoefde ik dus helemaal niet alleen de stad in maar zijn we met z’n vieren er op uit getrokken!

Ik wilde naar Durbar Square, dit is het plein waar de Koning vroeger woonde. Maar blijkbaar zijn er 3 Durbar Squares in en rondom Kanthmandu, en die in Kathmandu zelf is under construction door de aardbeving van 3 jaar geleden. Dus Anil heeft ons meegenomen naar Durbar Square in Patan. Daarna zijn we naar de Swayambhunath Stupa geweest, ook wel Monkey Temple genoemd omdat er heel veel apen rondlopen. Hier kwamen we veel Indiërs tegen die stiekem foto’s van Rosie en mij maakten, of zelfs naar ons toe kwamen om te vragen of we met ze op de foto wilden (tot groot vermaak van John en Anil). Aardig als we zijn hebben we dat netjes gedaan, maar vreemd voelt het wel! Alsof je een of andere bezienswaardigheid of beroemdheid bent :p John heeft nog bijna ruzie gehad met een van de apen om zijn blikje cola, maar uiteindelijk (om geen rabies te krijgen) heeft de aap toch de cola gekregen… Ook wist Anil nog een paar mega grote boedhabeelden die daar in de buurt stonden dus daar zijn we ook nog naartoe geweest. En omdat John en Rosie nog nooit in een bus hadden gezeten hier, hebben we in plaats van een taxi de bus terug naar huis gepakt vanuit daar :)

Op zaterdag wilde ik graag naar de Pashupatinath Temple. Hier worden openbaar crematies gehouden van Hindu’s. Er komen veel Nepalezen en toeristen naar kijken. De familie vind dit geen probleem, het wordt juist als een eer voor de overledene gezien als er veel mensen komen kijken. John wilde hier niet mee naartoe en Rosie sliep nog toen ik ’s ochtends vertrok, dus ik ben in mijn eentje die kant op gelopen. Alleen was ik iets vergeten waardoor ik weer terug naar huis moest, en toen kwam ik Rosie tegen, die graag ook mee wilde hierheen. Uiteindelijk zijn we dus samen er op uit getrokken. Daar aangekomen kwam er al vrij snel een gids op ons af, maar omdat hij zo vriendelijk en helemaal niet opdringerig was, en veel wist te vertellen, waren we hier eigenlijk wel heel blij mee en hebben we twee uur met hem rondgelopen over het terrein. Er waren op dat moment 3 overledenen. Waarvan bij één persoon de familie al bezig was met de rituelen voor de crematie. Rosie had nog nooit een overleden persoon gezien, dus zij vond het toch best eng in het begin, en ik was ook heel benieuwd hoe ik zou reageren op deze manier van cremeren en afscheid nemen van dierbaren. Het was heel bizar, maar ook heel mooi, om dit op deze manier hier mee te mogen maken. Hier in Nepal is de dood echt onderdeel van het leven, waarbij wij in het Westen er vaak helemaal niet over willen praten en het ver wegstoppen. Ze geloven hier in reïncarnatie, wat ook wel helpt in het rouwproces en om de dood een plekje te kunnen geven denk ik.

Mijn plan was om hierna een taxi naar Thamel te pakken om de dag daar verder relaxt door te brengen. Ik vroeg Rosie wat zij wilde doen maar zij vond mijn plan “the best” en was helemaal enthousiast. We hebben dus de hele dag samen rondgebracht en zijn weer gaan eten bij OR2K als lunch, en daarna hebben we door Thamel gestruind. ’s Avonds terug op het kamp was de rest van de groep ook alweer terug en hebben we na het avondeten nog met z’n alle op het dakterras gezeten. Het was een super leuk en relaxt weekend, en ik ben blij dat ik hem op deze manier heb doorgebracht :)

Vandaag zijn er 3 vrijwilligers weer naar huis vertrokken, of verder gaan reizen naar Thailand en India. En er zijn 5 nieuwe vrijwilligers bij gekomen. Helaas geen privé kamer voor mezelf meer nu ;) Ik heb een Engelse en Zwitserse roommate er bij gekregen, van 30 en 18 jaar oud. En mijn laatste week is alweer aangebroken! De tijd vliegt :)