Afscheid

Het is nu echt bijna voorbij… Ik heb gisteren voor de laatste keer lesgegeven en afscheid genomen van de vrouwen in mijn klas. En vanochtend vertrok de helft van de vrijwilligers weer op een trip, samen met Anil, en heb ik ook goodbye tegen hen gezegd. Echt niet leuk! Want je weet dat je de meeste, zo niet ze allemaal, nooit meer terug gaat zien. En opzich is dat ook niet erg, niet iedereen die je ontmoet hoeft in je leven te blijven. Een vrijwilliger hier omschreef het als twee touwen (twee levens) die los van elkaar lopen, maar elkaar op enig moment kruisen. Dat is het moment dat je elkaar ontmoet, en misschien lopen de touwen dan even gelijk op, maar daarna gaan ze weer ieder hun eigen weg. En in plaats van het jammer vinden dat ze weer ieder hun eigen weg gaan, kun je ook blij zijn dat je levens zich gekruist hebben en je elkaar ontmoet hebt. En dat ben ik ook, blij dat ik zoveel mooie mensen heb ontmoet hier! Ik kreeg gisteren nog een appje van een vrijwilliger die vorige week vertrokken is die schreef: “I am so happy to have met you. In fact I feel very fortunate to have met all of the volunteers that were with us. Really a polite, intelligent, understanding, respectful and inspiring bunch”. Je zit hier met z’n allen in hetzelfde schuitje namelijk, iedereen is weg van huis, wil iets bijdragen in Nepal en een mooie tijd hebben, en dat zorgt ervoor dat je je verbonden voelt met elkaar :)

Maar niet alleen de vrijwilligers, ook het land en de Nepalezen ga ik missen! Het is een geweldig land, hoewel het wel echt een ontwikkelingsland is, met zo’n mooie natuur en mensen. Ik vind het moeilijk om te weten dat ik iedereen hier weer achterlaat en ik weer fijn naar mijn eigen rijke landje terug ga waar alles toch wel goed geregeld is en we geen corrupte overheid hebben. Wat een verschil het maakt waar je op de wereld geboren wordt zeg… Maar de mensen hier zijn zo ontzettend vriendelijk, op straat wordt je weliswaar soms aangestaard als Westerling, maar je wordt ook net zo vaak vriendelijk begroet met een grote glimlach en een “Hello” of “Namasté”. Ik heb een paar keer de vraag gekregen of ik alleen over straat zou gaan. Ik zou dat zelf prima doen. Tuurlijk moet je altijd je gezond verstand gebruiken en kan er altijd en overal iets gebeuren, maar ik voel me als vrouw niet onveilig als ik alleen over straat loop. En dat kan ik echt niet over elk land zeggen. Maar de Nepalezen die ik echt heb ontmoet en leren kennen zijn natuurlijk de vrouwen uit mijn klas! :) Ik had van tevoren niet gezegd dat gisteren mijn laatste dag zou zijn, want ik wist van andere vrijwilligers dat ze dan iets voor me zouden gaan regelen. Dus ik had het gisteren aan het begin van de les verteld en had koekjes en karamel meegenomen om te trakteren. Wat ik mooi vond om te zien is hoeveel je met lichaamstaal al kunt communiceren, zeker als je niet kan communiceren met woorden omdat je elkaars taal niet (goed genoeg) spreekt. Toen de vrouwen namelijk doorhadden dat het mijn laatste dag zou zijn kreeg ik schouderkneepjes, een aai over mijn arm of een droevig gezichtje, en ik vond het zelf ook echt niet leuk om te stoppen! Ik heb gedaan wat ik kon, ontzettend mijn best gedaan en geprobeerd ze zoveel mogelijk te leren, en toch voelt het dan alsof je niet genoeg hebt gedaan en ik zou zo graag meer willen doen. Maar ik moet ook leren dat het goed is zo, ik had maar 3 weken en in die 3 weken heb ik alles gegeven wat ik had, en meer dan dat kan ik niet doen. Aan het eind van de les vroeg ik of we nog een groepsfoto konden maken, alleen rende één vrouw (mijn “favourite” haha, want met haar heb ik hele gesprekken in het Engels gevoerd en ik heb haar echt grammatica kunnen leren) snel de deur uit. Ik dacht dat ze niet op de foto wilde of dat ze ergens anders heen moest. Maar opeens kwam ze terug binnen en kreeg ik van haar en van een paar andere vrouwen allemaal sjaaltjes om mijn nek gehangen en mompelden ze daar iets bij. Anil legde me later uit dat dat hun manier is van mij een goede reis en “good luck” wensen. Een mooiere laatste les had ik niet kunnen hebben!

Over de organisatie hier, GO IDEX, ben ik ook niets dan positief. Het is anders dan in Nederland, hier is het veel meer ‘komt wel goed’ en improviseren, maar daar kan ik veel van leren ;) En daardoor zijn ze ook veel flexibeler en voorkom je ergernissen. Dit werd ook in het begin van ons gevraagd, om een flexibele en open houding aan te nemen. Dat heb ik ook gedaan, en daardoor heb ik zoveel meer uit mijn 3 weken kunnen halen dan ik had durven dromen! Mijn ochtendlessen gingen vaak niet door omdat er niemand was (terwijl de middaglessen overvol waren met soms wel 14 vrouwen), en die ochtenden heb ik aangegrepen om zoveel meer te doen en te zien. Zo heb ik naast mijn eigen project, nog 3 andere projecten hier gezien: nog een ander Women Empowerment project, waar ik zelfs zelf les heb gegeven, ik ben een dag naar de pré-school geweest, en gisteren heb ik nog last minute kunnen regelen om naar the Elderly Home (het bejaardenhuis) te gaan. Hoewel dit wel een beetje ongemakkelijk was want deze mensen spraken echt helemaal geen Engels en hadden daarbij ook moeite met gebaren en lichaamstaal. Maar het was wel weer een hele ervaring (en ook wel een beetje schokkend om te zien hoe ze daar leven) om mee te maken! En vaak ben ik op die vrije ochtenden met Anil er op uit getrokken. Deze week zijn we nog naar twee kloosters voor monniken geweest. Echt geweldig, we mochten gewoon de zaal in waar op dat moment zo’n 50 tot 100 monniken aan het bidden waren, bizar om bij te zijn! Zoé, een nieuwe vrijwilliger die sinds die dag ook mijn project deed, was ook met ons mee, dus die had een mooie eerste dag uitgezocht. Anil wist daarna de weg naar nog een ander klooster in de buurt, waar we lopend heen konden gaan. Alleen wist hij toch niet zo heel goed de weg, waardoor we verdwaalden in de jungle (oké het was een groot bos, maar hier noemen ze het de jungle) en op een gegeven moment kwamen we zelf soldaten tegen die ons zeiden dat we niet de gewone weg moesten volgen maar een of ander bospaadje wat niet eens een pad te noemen was. Na zo’n drie kwartier tot een uur gelopen (en een hoop gelachen te hebben om onze route en situatie) vonden we toch nog het tweede, echt prachtige, klooster.

Vandaag is mijn laatste dag, vanavond vlieg ik weer terug naar Doha en daarna door naar Nederland. Ik heb nog geen idee wat ik vandaag precies ga doen, maar ik ga in ieder geval nog zoveel mogelijk GENIETEN.


(Alle foto's staan trouwens op mijn Facebook. En iedereen die nu denkt dat ik niet naar huis wil: dat wil ik wel :) Het is een heel dubbel gevoel. Ik heb echt zin om weer lekker thuis te zijn, Koen een dikke knuffel te geven, in mijn eigen bed te slapen en iedereen weer te zien en spreken, alleen is het echt niet leuk om hier alweer te moeten gaan...)