Just do it

Op vele verzoek, en omdat ik het zelf ook leuk vind om deze reis nog terug te kunnen lezen en herbeleven, ga ik toch een reisverslag bijhouden. Bij deze de eerste :)

De mensen die mij kennen, weten dat ik moeilijk stil kan zitten. Ik heb nog zoveel kleine en grote dingen die ik wil doen en leren. En door alles wat ik doe kom ik er steeds beter achter wat mij gelukkig maakt, wat ik echt belangrijk vind en wat ik wil. Ik kwam toevallig vorige week met opruimen het volgende stukje tegen dat ik 3 jaar geleden heb geschreven op studiereis naar China:

“Op 11887 meter hoogte, ergens boven Erbil en Baghdad, met nog 2 uur en 35 minuten te gaan tot Abu Dhabi, geniet ik van mijn vluchtje en zie ik wolken beneden me en bergen met dorpjes nog verder naar beneden. Ik heb een album van The Veronica’s gevonden die ik nu lekker aan het luisteren ben. En ik ben gelukkig :) Misschien komt het door de film die ik net gekeken heb: Still Alice, waar de boodschap van was “live in the moment” en dat is precies wat ik meer moet doen. Misschien vind ik reizen zo leuk omdat ik me dan nietig voel tegenover de wereld en dat me laat zien dat mijn ‘problemen’ eigenlijk niet zoveel voorstellen. Ik zit alleen, maar dat vind ik eigenlijk wel fijn. Misschien moet ik vaker alleen gaan reizen!”

Ik vond het zo mooi om terug te lezen nu :) Over dat alleen reizen heb ik wel gemengde gevoelens trouwens. Ik vind alleen reizen namelijk heel fijn omdat ik het echt een avontuur vind en je met niemand rekening hoeft te houden, maar samen met iemand reizen is nog veel leuker, omdat je het dan kan delen.

Maar op mijn reis naar Nepal gisteren was ik op de eerste vlucht (van Amsterdam naar Doha) ook weer gelukkig: ze hadden namelijk Baileys aan boord ;) De tweede vlucht, van Doha naar Kathmandu was minder fijn want we hadden vrij veel turbulentie onderweg, en ik houd sowieso al niet van vliegen. Ik heb maar geprobeerd te blijven slapen zodat ik er zo min mogelijk van mee kreeg, maar op een gegeven moment moesten zelfs de stewards en stewardessen gaan zitten en kwam er een steward op de vrije stoel naast mij zitten die gauw zijn riem vast deed. Ik was klaarwakker! Zolang de stewardessen namelijk rond mogen blijven lopen kan ik mezelf altijd voorhouden dat het wel goedkomt, maar als ook zij snel moeten gaan zitten vind ik het toch wel echt eng worden. Maar eigenlijk was toen de turbulentie gelukkig gauw genoeg voorbij. Eenmaal boven Kathmandu moesten we nog 20 minuten wachten en rond blijven cirkelen omdat er geen plek voor ons vrij was op het vliegveld. Toen we eindelijk gingen landen keek ik stomverbaasd naar buiten.. Ik was al voorbereid op een land waarbij je het idee hebt dat je 50 jaar terug in de tijd gaat, maar het was ook écht zo. De huizen leken gewoon betonblokken en alles is oud en ouderwets en zanderig. Maar ik was blij: IK WAS IN NEPAL! 

Iets meer dan een maand geleden had ik dat besluit namelijk genomen. Dit was in een opwelling, maar het was geen overhaaste beslissing. Vrijwilligerswerk doen staat namelijk al langer op mijn lijstje, en de organisatie waar ik mee ga heb ik al eerder contact mee gehad over een vergelijkbaar project in Tanzania. Destijds heb ik het niet gedaan omdat er altijd wel excuses zijn: geen geld, geen tijd, het komt niet uit, er is iemand jarig, er gaat iemand trouwen, en natuurlijk: het is eng. Maar in maart/april zat ik niet zo lekker in mijn vel, en was ik na aan het denken over wat ik nog allemaal wil. Ik had het hier met Koen over en zei tegen hem “maar waarom doe ik het niet gewoon?” En toen: “waarom dóe ik het niet gewoon?!!” :) Ik wil dit al zo lang, dus wat houdt me nou nog tegen? Het is eng, ja, maar ik vind dat dat voor mezelf geen reden mag zijn om iets niet te doen (ik durfde 9 jaar geleden ook niet naar Canada, maar deed het toch, en dat was een van de leukste tijden uit mijn leven). Dus na gekeken te hebben (zoveel mogelijk rekening houdend met alles en iedereen) wanneer ik dan het beste zou kunnen gaan, en vrij gevraagd te hebben op het werk (waar het GELUKKIG goedgekeurd werd) heb ik me aangemeld!

Dat was dus 4,5 week voor vertrek. Ik had de organisatie voor mijn aanmelding al gebeld of het niet te kort dag was en of het wel goed zou komen met alles op tijd regelen, maar zij vertelden mij dat ik me geen zorgen hoefde te maken want zij deden dit werk al tientallen jaren, en dat de eerste stap aanmelden (en betalen) was. 48 uur na mijn aanmelding werd ik echter al behoorlijk zenuwachtig want ik kreeg in 2 dagen tijd wel 10 mails (en meteen er achter aan herinneringsmails) over alles dat ik moest regelen voor vertrek. Vanaf het moment dat ik in Kathmandu ben is alles grotendeels geregeld door de organisatie hier, maar voordat ik kon vertrekken moest ik de aanmeldingsprocedure door, een reisverzekering bij hen afsluiten, mijn visum aanvragen, een police clearance (dat ik geen crimineel verleden heb) aanleveren, inentingen halen, mijn vlucht boeken en bovenop dat alles bedacht ik me owja mijn paspoort verloopt in juli dus ik heb geen geldig paspoort.. Je paspoort moet namelijk nog minimaal 6 maanden geldig zijn. Dus alles moest wachten tot ik eerst mijn nieuwe paspoort had. Alles bij elkaar was het een goed lesje rustig blijven en vaak “het komt wel goed” tegen mezelf zeggen. Maar het laatste ding, mijn visum, dat nog even spannend was (want de post had mijn aanvraag ‘kwijt’ gemaakt) kreeg ik afgelopen dinsdag binnen. Precies op tijd alles geregeld dus! Ik merk nu ik hier ben wel pas hoe hectisch het de afgelopen weken is geweest. Het was namelijk al kortdag en ik moest ook gewoon werken natuurlijk (en heb de laatste week extra hard gewerkt om alles af te krijgen voor vertrek). Dus de tijd die ik had, was ik bezig met alle belangrijke dingen regelen zodat ik ook echt kon gaan, en ik had weinig tot geen tijd om me echt voor te bereiden op de tijd in Nepal. Dus ik laat alles hier maar gewoon op me af komen, ook een goede oefening voor me ;)

Wat ik ga hier ga doen is dus vrijwilligerswerk. Ik wilde namelijk vrijwilligerswerk doen waarbij ik, op een manier die bij míj past, de wereld een stukje beter maak. En iets wat bij mij past is het tegengaan van andere behandeling of niet krijgen van dezelfde kansen op basis van geslacht. En dit begint al heel vroeg, op het moment dat we weten of een baby een jongetje of meisje is behandelen we hem of haar al anders. Ik heb het hier wel eens over, en Linda kwam laatst naar me toe met de opmerking dat het écht zo is dat er op kleertjes voor meisjes (los van dat het veelal roze is) vaak woorden staan als lief, snoezig, prinses, mooi en allemaal hartjes en zachte lieve dingen, terwijl er op kleertjes voor jongetjes (die vaak blauw zijn) dingen staan als stoer, bad boy en allemaal verschillende sporten, want jongens moeten vooral actief zijn en lekker ravotten. Hiermee leren we kinderen van jongs af aan al dat je als meisje vooral lief, rustig en schattig moet zijn. En als jongen wordt er van je verwacht dat je stoer en druk en actief bent. Een mooi voorbeeld vind ik ook het experiment waarbij ze mensen een baby met gele kleding aan geven zonder er bij te zeggen of het een jongen of meisje is. Mensen weten dan niet wat ze met die baby moeten doen omdat ze hun gedrag en omgang blijkbaar afstemmen op het feit of de baby die ze vasthebben een meisje of jongetje is. (Zie hier http://scicurious.scientopia.org/2011/03/09/baby-boy-baby-girl-baby-x/)

Het project hier in Nepal heeft ook hiermee te maken, alleen dan in extremere vormen. Hier worden meisjes en jongens niet alleen in een hokje geduwd, maar hebben ze zelfs geen gelijke rechten en bijvoorbeeld toegang tot scholing. Er heerst in Nepal nog een vrij patriarchisch systeem waarbij een vrouw vaak afhankelijk is van haar vader of echtgenoot. Dit project biedt onderwijs aan, aan meiden en vrouwen die die kans nooit gekregen hebben. Het project heet Empowering Women in Kathmandu. Bij empowerment gaat het over “I can” en “we can”. Wat dit project de vrouwen in Nepal wil meegeven is het “I can” gevoel, en daarbij de hulpmiddelen aanreiken (zoals onderwijs, Engels leren, computervaardigheden leren of bijvoorbeeld leren fietsen) om dat te bereiken. Ik hoop dan ook dat ik deze groep hier iets kan leren de komende drie weken en de vrouwen in Kathmandu het gevoel geef dat ze het kunnen! Ik geef nog elke week wiskunde bijles, en daar vind ik het ook mooi om te zien dat ik iemand het gevoel en vertrouwen kan geven dat ze het kunnen, ik hoop dat ik zo’n zelfde ervaring ook hier ga krijgen! 

Morgen en overmorgen hebben we een soort van introductiedag voor alle nieuwe vrijwilligers. Met een yoga workshop, henna workshop en typisch Nepalees koken. De vrijwilligers die ik tot nu toe heb ontmoet zijn jongens en meiden van mijn leeftijd ongeveer uit Zwitserland, Nieuw Zeeland, Duitsland, Oostenrijk en Zweden, en ook een Australische vrouw van begin 40 schat ik die eerst door India heeft gereisd en nu in Nepal vrijwilligerswerk gaat doen. Iedereen werkt op verschillende projecten dus dat maakt het heel divers! En er wordt elke dag voor mijn ontbijt, lunch en avondeten gezorgd. Op zich heel fijn, ook omdat je dan zeker weet dat je goed bereid eten krijgt en er (als het goed is) niet ziek van wordt. Aan de andere kant voor een moeilijke eter als ik best lastig ;) Maar ook dat gaat zeker goedkomen!

Het tijdsverschil is trouwens 3 uur en 3 kwartier (later hier). Ik ga zo eens kijken wat we te eten krijgen, ik hoorde al iets over kip kerrie, dus ben benieuwd! En daarna kruip ik vroeg mijn bed in, heb weinig kunnen slapen tijdens de reis dus ik ben ka-pot. En dan morgen lekker beginnen! We zijn vandaag trouwens ook al met een paar mensen een rondje door de stad gaan lopen. Zal de komende tijd eens foto’s maken van alle loshangende electriciteitskabels, het slechte wegdek en al het stof. Het is nu al een heel apart land! Maar de mensen zijn tot nu toe ontzettend vriendelijk :)

Namasté!

En voor wie wil, laat een berichtje achter, vind ik heel leuk! :)