Vakantie
Door: Laurie
Blijf op de hoogte en volg Laurie
22 Mei 2018 | Nepal, Kathmandu
Naast lesgeven doe ik hier ook nog genoeg andere leuke dingen (het blijft toch een vakantie!). Ook is het fijn dat we met meerdere vrijwilligers hier zijn, op momenten dat ik geen zin heb om alleen te zijn, zijn er altijd mensen in de buurt die wel mee iets willen gaan doen! Zo zijn we vorige week een avond naar de Bouddhanath Stupa geweest. Hier kom ik elke dag met de bus langs als ik naar mijn project ga, maar de rest had hem nog nooit gezien (en ik ook niet van dichtbij). En afgelopen weekend, dat is vrijdag en zaterdag hier, zijn we naar Pokhara geweest. Dit is een andere stad in Nepal, ongeveer 200 kilometer van Kathmandu af. In Nederland zou je hier in 2 uurtjes zijn, in Nepal doe je daar iets langer over….. 7,5 uur welteverstaan, en dan zijn we nog snel geweest! Dit komt doordat er maar één weg is, waar ontzettend veel verkeer overheen gaat. De weg staat niet bekend als de meest veilige, maar wij gingen met een busje dat geregeld was door de organisatie hier, dus dat stelde me wel gerust. Ze zeggen dat deze weg de rivier door de vallei volgt, maar je rijdt niet langs de rivier af dus sommige stukken ga je toch nog wel de bergen in en rij je langs afgronden. Niet dat dit gevaarlijk was, de weg zelf vond ik achteraf helemaal niet zo eng. Maar de rijstijl van sommige weggebruikers, en dan vooral de trucks en grote bussen, dát maakt het gevaarlijk. We hebben onderweg ook twee gecrashte trucks gezien. Toch voelde ik me (voor Nepalese weggebruik begrippen) veilig in ons busje en met onze chauffeur die goed reedt en niet onnodig risico nam. En ik heb gewoon veel geslapen dus heb veel ook niet meegekregen ;p. In Pokhara hebben we lekker de toerist uitgehangen. Vanuit Pokhara beginnen namelijk veel trekkings het Himalaya gebergte in, dus hier zitten veel toeristen. We hebben de toeristische dingen gedaan, zoals Davi’s Fall bezocht, een waterval die je gewoon vanuit buiten kan zien maar waar je ook via een grot en gangenstelsel vanuit onder de grond kunt bekijken. En we hebben de middag afgesloten met een boottochtje op het meer, waar we een paar mooie foto’s van hebben kunnen maken. ’s Avonds zijn we op stap geweest, want naast veel toeristische winkeltjes zitten er ook veel clubs en barretjes in Pokhara. Mijn Nepalese project buddy Anil was vanuit de organisatie met ons mee, en in de club waren naast toeristen ook veel Nepalezen. Het was een mooie avond met alle mede vrijwilligers, andere toeristen en lokale Nepalezen :)
De volgende ochtend, na 2 uurtjes slaap, stonden we heel vroeg op, om de zonsopgang te gaan bekijken vanuit de top van een van de heuvels rondom Pokhara. Helaas was het super bewolkt die ochtend, dus de zonsopgang hebben we niet gezien, en ook een stuk van het Himalaya gebergte die we in de verte hadden kunnen zien liggen was daarom niet zichtbaar. Maar inmiddels is een trekking lopen in het Himalaya gebergte op mijn bucket list er bij gekomen, dus ik moet gewoon nog een keer terugkomen om het (van dichtbij) te zien! Bij terugkomst in het hotel zijn er een aantal weer terug in bed gekropen, maar dat vond ik zonde omdat we ’s middags ook weer 7,5 uur in het busje terug naar Kathmandu zouden zitten. Met een paar anderen zijn we daarom het stadje in gelopen en hebben we gekeken hoe de winkeltjes open gingen en de stad langzaam ontwaakte. Na nog wat geshopt te hebben zijn we rond 10 uur toch nog maar even op bed gaan liggen (die 2 uur slaap, en voor sommige een kater, hakt er wel in). Ook op de reis terug heb ik lekker veel kunnen slapen, dus ik heb gelukkig weer niet veel van de inhaalmanoeuvres meegekregen en was ’s avonds alweer bijna helemaal hersteld. Want de volgende ochtend, op zondag, begon de tweede week lesgeven alweer!
In mijn ochtendklas was vorige week steeds maar 1 vrouw aanwezig (wel twee verschillende). Op zondagochend was er helemaal niemand. Anil stelde voor om weer terug naar het kamp te gaan maar ik had een beter idee, of we niet even naar de Bouddhanath Stupa konden lopen dan, want die had ik alleen nog maar ’s avonds in het donker gezien! Onderweg terug naar het kamp hebben we hier dus nog een toeristische tussenstop gemaakt. De vrijwilligers die op het kinderdagverblijf helpen gaan elke dag terug naar het kamp voor lunch (ik heb altijd een lunchpakket mee), dus toen Anil en ik ook terug waren konden we gezellig met hen lunchen. Omdat het kinderdagverblijf op 5 minuten lopen is, en zij om 1 uur terug moesten en Anil en ik pas weer om half 2 hoefden te vertrekken, heb ik gevraagd of ik niet even mee kon lopen naar het kinderdagverblijf om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ook een andere vrijwilligster (een vrouw van 50 uit Engeland die afgelopen zondag is aangekomen) vond dit een leuk idee, en Anil wist een kortere route dus zij gingen allebei ook mee. Op het kinderdagverblijf zitten kinderen van 2 tot 6 jaar oud, en ze zijn super druk. Van de andere vrijwilligers heb ik gehoord dat, hoewel het verboden is, er toch nog kinderen geslagen worden door de leraren. De vrijwilligers zien dat soms ook gebeuren maar je kunt er niet veel tegen doen.. Het is langzaam aan het veranderen in Nepal, maar het zal nog even duren voordat het echt compleet verdwenen is.
Ook op maandag kwam er niemand opdagen voor de ochtendles, dus toen heb ik Anil gevraagd of er nog andere bezienswaardigheden in de buurt waren, en heeft hij me meegenomen naar het Ghyoi Lisang Peace Park. De middaglessen zijn trouwens echt abnormaal druk, dan komen er tussen de 12 en 15 vrouwen. Het past niet eens meer in het lokaaltje, dus of ze moeten zich samen proppen op de bankjes, en als we geluk hebben is er nog een ander lokaal vrij op de school waar we zijn, maar vaak is dat niet het geval. We hebben gevraagd of er wellicht vrouwen zijn die in plaats van ’s middags niet ’s ochtends kunnen komen maar dan kunnen ze helaas niet. Op dinsdag, vandaag dus, wisten we van tevoren dat er niemand naar de ochtendles zou komen, en toen kreeg ik de vraag of ik mee zou willen naar een ander Women Empowerment project. Natuurlijk wil ik dat! Op dit project zit een vrijwilliger, een man van in de 50 uit Spanje, die geen Engels spreekt… Ik vroeg me dan ook af hoe hij die vrouwen Engels les wil geven? Maar vanochtend zag ik dus dat zijn project leider, Ngawang, de lessen geeft en Jose er gewoon bij zit. Anil en ik zagen wel dat deze groep vrouwen, het waren er 9, veel gemotiveerder en leergieriger waren dan de vrouwen in ons project. Daarom was de les van vanochtend ook veel levendiger en leuker! Ook ik heb een deel van de les gegeven, in principe ging ik gewoon mee, maar ze gooien je echt voor de leeuwen hier want na een kwartiertje vroeg Ngawang al of ik iets bij me had waarover ik kon lesgeven. Het spannende en enge aan het lesgeven is er inmiddels grotendeels vanaf, en ik ben hier maar 3 weken (waarvan de helft al voorbij is) dus die kans wilde ik niet voorbij laten gaan! Dus ik heb ze geleerd wat voor objecten je allemaal kan vinden in een woonkamer ;)
Gisteren ben ik met een paar anderen naar het toeristische gedeelte van Kathmandu geweest, Thamel. Toen we na alle souvenirwinkeltjes bekeken te hebben iets gingen drinken, en daar een pooltafel stond, stak het ego van de Oostenrijker de kop op en meende hij dat dat hij mij en Rosie wel eens wat kon laten zien met poolen. Maar zijn zelfingenomenheid is netjes bijgesteld, nadat ik hem dik heb ingemaakt ;p Verder zijn hier gelukkig meer mensen die van sporten houden, dus ik heb al een paar keer, samen of alleen, op onze rooftop, met prachtig uitzicht over Kathmandu en de bergen, staan sporten. (En dat moet ook wel want op 23 juni moet ik wel weer een 19km Viking Run kunnen rennen…!) Op de planning staat nog een bioscoop bezoekje, donderdag gaan we uit eten met z’n allen, en natuurlijk sightseeing in Kathmandu zelf want daar heb ik nog veel niet van kunnen zien!
Al met al, het gaat goed hier, ik heb het gevoel dat ik stapje voor stapje iets bereik met het project en de vrouwen, en ik vermaak me prima :)
De volgende ochtend, na 2 uurtjes slaap, stonden we heel vroeg op, om de zonsopgang te gaan bekijken vanuit de top van een van de heuvels rondom Pokhara. Helaas was het super bewolkt die ochtend, dus de zonsopgang hebben we niet gezien, en ook een stuk van het Himalaya gebergte die we in de verte hadden kunnen zien liggen was daarom niet zichtbaar. Maar inmiddels is een trekking lopen in het Himalaya gebergte op mijn bucket list er bij gekomen, dus ik moet gewoon nog een keer terugkomen om het (van dichtbij) te zien! Bij terugkomst in het hotel zijn er een aantal weer terug in bed gekropen, maar dat vond ik zonde omdat we ’s middags ook weer 7,5 uur in het busje terug naar Kathmandu zouden zitten. Met een paar anderen zijn we daarom het stadje in gelopen en hebben we gekeken hoe de winkeltjes open gingen en de stad langzaam ontwaakte. Na nog wat geshopt te hebben zijn we rond 10 uur toch nog maar even op bed gaan liggen (die 2 uur slaap, en voor sommige een kater, hakt er wel in). Ook op de reis terug heb ik lekker veel kunnen slapen, dus ik heb gelukkig weer niet veel van de inhaalmanoeuvres meegekregen en was ’s avonds alweer bijna helemaal hersteld. Want de volgende ochtend, op zondag, begon de tweede week lesgeven alweer!
In mijn ochtendklas was vorige week steeds maar 1 vrouw aanwezig (wel twee verschillende). Op zondagochend was er helemaal niemand. Anil stelde voor om weer terug naar het kamp te gaan maar ik had een beter idee, of we niet even naar de Bouddhanath Stupa konden lopen dan, want die had ik alleen nog maar ’s avonds in het donker gezien! Onderweg terug naar het kamp hebben we hier dus nog een toeristische tussenstop gemaakt. De vrijwilligers die op het kinderdagverblijf helpen gaan elke dag terug naar het kamp voor lunch (ik heb altijd een lunchpakket mee), dus toen Anil en ik ook terug waren konden we gezellig met hen lunchen. Omdat het kinderdagverblijf op 5 minuten lopen is, en zij om 1 uur terug moesten en Anil en ik pas weer om half 2 hoefden te vertrekken, heb ik gevraagd of ik niet even mee kon lopen naar het kinderdagverblijf om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ook een andere vrijwilligster (een vrouw van 50 uit Engeland die afgelopen zondag is aangekomen) vond dit een leuk idee, en Anil wist een kortere route dus zij gingen allebei ook mee. Op het kinderdagverblijf zitten kinderen van 2 tot 6 jaar oud, en ze zijn super druk. Van de andere vrijwilligers heb ik gehoord dat, hoewel het verboden is, er toch nog kinderen geslagen worden door de leraren. De vrijwilligers zien dat soms ook gebeuren maar je kunt er niet veel tegen doen.. Het is langzaam aan het veranderen in Nepal, maar het zal nog even duren voordat het echt compleet verdwenen is.
Ook op maandag kwam er niemand opdagen voor de ochtendles, dus toen heb ik Anil gevraagd of er nog andere bezienswaardigheden in de buurt waren, en heeft hij me meegenomen naar het Ghyoi Lisang Peace Park. De middaglessen zijn trouwens echt abnormaal druk, dan komen er tussen de 12 en 15 vrouwen. Het past niet eens meer in het lokaaltje, dus of ze moeten zich samen proppen op de bankjes, en als we geluk hebben is er nog een ander lokaal vrij op de school waar we zijn, maar vaak is dat niet het geval. We hebben gevraagd of er wellicht vrouwen zijn die in plaats van ’s middags niet ’s ochtends kunnen komen maar dan kunnen ze helaas niet. Op dinsdag, vandaag dus, wisten we van tevoren dat er niemand naar de ochtendles zou komen, en toen kreeg ik de vraag of ik mee zou willen naar een ander Women Empowerment project. Natuurlijk wil ik dat! Op dit project zit een vrijwilliger, een man van in de 50 uit Spanje, die geen Engels spreekt… Ik vroeg me dan ook af hoe hij die vrouwen Engels les wil geven? Maar vanochtend zag ik dus dat zijn project leider, Ngawang, de lessen geeft en Jose er gewoon bij zit. Anil en ik zagen wel dat deze groep vrouwen, het waren er 9, veel gemotiveerder en leergieriger waren dan de vrouwen in ons project. Daarom was de les van vanochtend ook veel levendiger en leuker! Ook ik heb een deel van de les gegeven, in principe ging ik gewoon mee, maar ze gooien je echt voor de leeuwen hier want na een kwartiertje vroeg Ngawang al of ik iets bij me had waarover ik kon lesgeven. Het spannende en enge aan het lesgeven is er inmiddels grotendeels vanaf, en ik ben hier maar 3 weken (waarvan de helft al voorbij is) dus die kans wilde ik niet voorbij laten gaan! Dus ik heb ze geleerd wat voor objecten je allemaal kan vinden in een woonkamer ;)
Gisteren ben ik met een paar anderen naar het toeristische gedeelte van Kathmandu geweest, Thamel. Toen we na alle souvenirwinkeltjes bekeken te hebben iets gingen drinken, en daar een pooltafel stond, stak het ego van de Oostenrijker de kop op en meende hij dat dat hij mij en Rosie wel eens wat kon laten zien met poolen. Maar zijn zelfingenomenheid is netjes bijgesteld, nadat ik hem dik heb ingemaakt ;p Verder zijn hier gelukkig meer mensen die van sporten houden, dus ik heb al een paar keer, samen of alleen, op onze rooftop, met prachtig uitzicht over Kathmandu en de bergen, staan sporten. (En dat moet ook wel want op 23 juni moet ik wel weer een 19km Viking Run kunnen rennen…!) Op de planning staat nog een bioscoop bezoekje, donderdag gaan we uit eten met z’n allen, en natuurlijk sightseeing in Kathmandu zelf want daar heb ik nog veel niet van kunnen zien!
Al met al, het gaat goed hier, ik heb het gevoel dat ik stapje voor stapje iets bereik met het project en de vrouwen, en ik vermaak me prima :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
